Για τον Περικλή Κοροβέση
Του Μάκη Νοδάρου
Ένα μεγάλο κενό αφήνει σήμερα στην δημοσιογραφία και στην Αριστερά το «φευγιό» του πρώην καλού μου συνάδελφου στην ιστορική «Ελευθεροτυπία» Περικλή Κοροβέση.
Ασυμβίβαστος , αγωνιστής, ευαίσθητος , και πάντα μπροστάρης ο Περικλής με την ξεχωριστή γραφή του και τον καταγγελτικό του λόγο σχολίαζε τα πάντα. Ειδικά τα ανθρώπινα.
Μέσα από ένα σχόλιό του λοιπόν, τον γνώρισα το 1997 στην «Ελευθεροτυπία» όταν τότε νεαρός συντάκτης κλήθηκα να καταθέσω στις δικαστικές Αρχές κατά τη διάρκεια της δικαστικής έρευνας σε βάρος του , επειδή είχε τολμήσει να σχολιάσει στην εφημερίδα μια παράξενη και πολύ ανθρώπινη ιστορία:
Το θάνατο του «παράξενου Γιώργου» που κρεμάστηκε κάποιον Αύγουστο στο κελί 33 της Ψυχιατρικής Κλινικής των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού. Ένα θέμα που αναδείξαμε αργότερα στην εφημερίδα με ρεπορτάζ μαζί με την καλή μου συνάδελφο , τότε στην «Ελευθεροτυπία» και σήμερα στο «Documento», Κατερίνα Κατή.
Διαβάστε εδώ : https://mnodaros.blogspot.com/2007/08/33.html
Με τον Περικλή βρεθήκαμε πολλά χρόνια αργότερα με κοινούς φίλους να πίνουμε τσίπουρα στην κεντρική πλατεία των Λεχαινών Ηλείας όπου είχε έρθει ως επισκέπτης. Θυμηθήκαμε την παλιά «εμπλοκή μας» στο θέμα της αυτοκτονίας του «παράξενου Γιώργου» και είπαμε πολλά . Από τότε δεν τον ξαναείδα …Όμως πάντα μέσα μου υπήρχε ως ένας ξεχωριστός άνθρωπος , συνάδελφος και Αριστερός.
Ενα παλιό μου ρεπορτάζ στην ιστορική «Ελευθεροτυπία» που ακολουθεί, αποτυπώνει με ξεκάθαρο τρόπο ποιος ήταν ο πάντα ευαίσθητος και ανθρώπινος Περικλής Κοροβέσης που έφυγε ξαφνικά σήμερα το πρωί.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 9.8.1997
Του Μάκη Νοδάρου
ΚΡΕΜΑΣΤΗΚΕ πέρυσι στο κελί που τον οδήγησε η απέλασή του (!) από τα Δουκανέικα Αχαΐας, υπόθεση που έρχεται πάλι στο φως με μήνυση του κοινοτάρχη που… εθίγη από σχετικά σχόλια
Ο θάνατος ενός 36χρονου σε μια κόλλα χαρτιού
Τον «περιθωριακό» εργάτη Γιώργο Μακρίδη, που κρεμάστηκε τον περασμένο Αύγουστο στο κελί 33 της Ψυχιατρικής Κλινικής των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού, θυμηθήκαμε ξαφνικά χθες το μεσημέρι.
Αιτία, μια κλήση για ανάκριση μάρτυρα που λάβαμε ξαφνικά από το Ειρηνοδικείο Λεχαινών, «για ποινική υπόθεση του Ανδρέα Τ. κατά του συντάκτη της «Ε» Περικλή Κοροβέση»!Για όσους δεν θυμούνται, ο Ανδρέας Τ. είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Δουκανέικα Αχαΐας. Του χωριού όπου ορισμένοι κάτοικοί του, με τα «καμώματά τους» και την αχαρακτήριστη ρατσιστική συμπεριφορά τους, «οδήγησαν» στις φυλακές και στη συνέχεια στην αυτοκτονία τον 36χρονο «περιθωριακό» Γιώργο Μακρίδη, επειδή ο τελευταίος συμπεριφερόταν «παράξενα». Ετσι μετά την απαλλαγή του χωριού από «εκείνο το παράξενο πλάσμα που σαν άστοχη πινελιά στο καβαλέτο αφηρημένου ζωγράφου ανέτρεψε την ομοιομορφία της συμβατικής εικόνας…» -όπως έγραφε τότε στο ρεπορτάζ της η συνάδελφος Κατερίνα Κατή- ήρθε η… σειρά του Περικλή!
Τύλιξε λοιπόν σε μια κόλλα χαρτιού ο πρόεδρος τον αγαπητό συνάδελφο επειδή -όπως ισχυρίζεται στη μήνυσή του- ο δημοσιογράφος με τα γραφόμενά του τότε, «έθιξε την τιμή και την υπόληψή του» μέσω άρθρου του στην εφημερίδα. Μερικά χρόνια νωρίτερα ο πρόεδρος είχε τυλίξει με την ίδια ευκολία ξανά σε μια κόλλα χαρτιού τον άμοιρο Μακρίδη με την απόφαση του κοινοτικού συμβουλίου περί «απέλασης (!!!) ανεπιθύμητου και επικίνδυνου ατόμου».
«Η κόλλα χαρτιού έκανε καλά τη δουλειά της και ο άμοιρος Μακρίδης βρέθηκε στο κελί 33 και από εκεί στο χώμα που φαίνεται ότι είχε αγαπήσει πολύ και η μάνα γη ίσως τον θεράπευε και τον βοηθούσε για να γίνει καλά από την αρρώστια της πρέζας και της κακίας των ανθρώπων» -έγραφε μεταξύ άλλων λίγο μετά το θάνατο του «παρείσακτου» ο Περικλής Κοροβέσης.
Δεν θα σταθούμε στις λεπτομέρειες της φρικτής ιστορίας ρατσισμού, που δυστυχώς κατά καιρούς επαναλαμβάνεται ποικιλοτρόπως στις κλειστές κοινωνίες των χωριών. Ούτε στο άδικο της μήνυσης του κ. Τσάμπου κατά του συναδέλφου.Δύο λόγια μόνο θα γράψουμε από την απολογία του Γιώργου Μακρίδη στο δικαστήριο λίγο πριν πάρει το δρόμο για τη φυλακή και χαθεί για πάντα στο σκοτάδι… της κακίας.
Τα διαβάσαμε χθες στο φάκελο της δικογραφίας και μας άγγιξαν την ψυχή… Ελπίζουμε έστω και αργά να αγγίξουν και τον πρόεδρο της κοινότητας Δουκανέικα αλλά και όλους εκείνους που στράφηκαν ενάντια στον «περιθωριακό» Γιώργο Μακρίδη.
Η απολογία..
«Δεν έχω αδέλφια ούτε γονείς… Μόνο μητριά έχω από 6 χρόνων. Εμπλεξα με τα ναρκωτικά. Αρχισα με χασίς και στη συνέχεια πήγα στην ηρωίνη και στην κοκαΐνη. Αποφάσισα να ξεφύγω, να απομονωθώ. Είχα ένα φίλο στα Δουκανέικα και πήγα εκεί. Ομως αυτός έφυγε κι έμεινα μόνος… Δούλευα στα χωράφια για ένα πιάτο φαγητό. Με κορόιδευαν όλοι. Με φώναζαν «δραπέτη-χασικλή». Μια μέρα κάποιος με είπε «αδερφή» και τσακώθηκα. Τότε το κοινοτικό συμβούλιο αποφάσισε να με διώξει. Πήγα στο καφενείο να ρωτήσω αν είναι αλήθεια και μου είπαν ότι ήταν. Εφυγα και γύριζα επί δύο ημέρες… Ηρθα πίσω, πήγα ξανά στο καφενείο, μου έριξαν ούζο στα μάτια… μου χτύπησαν τα χέρια με σφυρί. Τσακώθηκα, χτύπησα κάποιους με μαχαίρι και έφυγα για το βουνό. Λυπάμαι γι’ αυτό που έγινε, αλλά αν μου φέρονταν καλύτερα δεν θα είχε γίνει τίποτα. Είναι προσβλητικό να σε διώχνουν από κάπου… Δεν έχω πια κανένα σκοπό για όταν θα βγω από τη φυλακή. Ισως μείνω στο ψυχιατρείο…».
Category: Αμακιγιάριστα, Αποκαλύψεις, Δικαιοσύνη, Δικαιώματα, Ελευθεροτυπία, Επώνυμες απόψεις, Πολιτική, Ράδιο "αποκαλύψεις", Τύπος, Χωρίς κατηγορία
