Οι νονοί των εκτελεστών να αναζητηθούν στην εξουσία
Του Κώστα Βαξεβάνη
Ποιο αόρατο δολοφονικό χέρι σκοτώνει κάθε μέρα, με μαφιόζικο τρόπο ανθρώπους; Ποιος κινεί τα νήματα; Ποιος δίνει εντολές; Ποια είναι τα κίνητρα; Όχι, το θέμα δεν είναι αστυνομικής φύσης μόνο. Το έγκλημα που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι συνεχές και ανεξάρτητα από τα ονοματεπώνυμα των δραστών και των θυμάτων, ανεξάρτητα από τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και τα σενάρια, η επικινδυνότητά του δεν βρίσκεται στα ξεκαθαρίσματα των εγκληματικών ομάδων. Βρίσκεται στις σχέσεις με την εξουσία.
Γίνεται μια συστηματική προσπάθεια επικοινωνιακά, να εμπεδώσουμε όσα γίνονται, ως εγκληματική παραφροσύνη και ανεξήγητη παρεκτροπή από τη νομιμότητα. Στη ζωή όμως δεν υπάρχουν δράσεις χωρίς αιτία και πολιτικές χωρίς ευθύνη. Δεν τρελάθηκαν οι εγκληματίες ανεβαίνοντας πίστα στο παιχνίδι θανάτου. Αφουγκράστηκαν όσα συμβαίνουν, πήραν τα μηνύματα και κατέληξαν πως είναι η κατάλληλη στιγμή για δράση. Είναι πολύ πιθανό, εκτός από μηνύματα, να πήραν και εντολές.
Στο εξαιρετικό βιβλίο, «Mc Mafia», o καλός μου φίλος Μίσα Γκλένι, σε ένα ταξίδι του στον κόσμο της παγκοσμιοποιημένης Μαφίας, μελετά εγκλήματα και συμπεριφορές. Πολλά χρόνια πριν το Mc Mafia γίνει πετυχημένη σειρά του BBC, ο Μίσα καταγράφει την πολιτική διάσταση του σκληρού εγκλήματος. Διατυπώνει ένα σοβαρό προβληματισμό: τα εγκλήματα και τα θύματα της Μαφίας και των εγκληματικών ομάδων σε όλο τον κόσμο είναι πολλαπλάσια αυτών της τρομοκρατίας. Η διεθνής κοινότητα όμως, δεν εξαπέλυσε ποτέ διεθνή επιχείρηση για να αντιμετωπίσει το βαρύ έγκλημα όπως κάνει με την τρομοκρατία. Δεν υπήρξαν βομβαρδισμοί περιοχών ή πολιτικές αποφάσεις μπροστά σε τέτοια εγκλήματα, αν και τα θύματα είναι πολλά και σε όλο τον κόσμο. Ο προβληματισμός του βιβλίου, απαντάται από τον συγγραφέα. Το βαρύ έγκλημα, οι Μαφίες, είναι στενά συνδεδεμένες με την πολιτική και το μαύρο χρήμα της παραοικονομίας που τους τροφοδοτεί. Όταν λοιπόν μιλάμε για τις μαφίες, ή τις συμμορίες και τα αποτρόπαια εγκλήματά τους, συνήθως μιλάμε για παράλληλα εγκλήματα της πολιτικής.
Μετά τη δολοφονία του Αριστείδη Παππά στα Σεπόλια, ο οποίος σκοτώθηκε με οκτώ σφαίρες, μέσα σε καφενείο μέρα μεσημέρι, οι κάμερες κατέγραψαν τη μητέρα του να μοιρολογεί αλλά ταυτόχρονα να μιλάει για ευθύνες λέγοντας “αχ αγόρι μου ξέρουν ποιος το έκανε αλλά τους αφήνει η Αστυνομία”. Ήταν μια δικαιολογημένη σκηνή απελπισίας, όπου η τραγική μάνα μοιράζει ευθύνες και υπερβάλει μέσα στην τραγικότητά της; Ή μήπως στ’ αλήθεια η χαροκαμένη μάνα λέει αυτό που υποψιάζονται οι πάντες και αυτή ενδεχομένως γνωρίζει; Πως υπάρχει μια σχέση, μια εγκληματική ώσμωση μεταξύ του εγκλήματος και των διωκτών του;
Τα δύο τελευταία χρόνια, υπάρχουν σκληρά εγκλήματα που γίνονται στο χώρο της νύχτας. Επίσης ένας δημοσιογράφος δολοφονήθηκε με εποτρόπαιο τρόπο, ενώ αποκαλύφθηκε συμβόλαιο θανάτου και για το γράφοντα. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, κάτι πολύ κακό συμβαίνει και πως κάποια ισορροπία έχει ανατραπεί στο χώρο του εγκλήματος.
Είναι γεγονός πως με την ανάληψη της εξουσίας από τη ΝΔ, το υποτιθέμενο “νόμος και τάξη” του Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει μετατραπεί σε νόμο της μαφίας και τάξη των πιστολάδων. Τι έχει συμβεί;
Έχει διαμορφωθεί απ ό,τι φαίνεται μια νέα ηγεσία στο χώρο της Μαφίας που επιχειρεί να επιβάλει την εγκληματική εξουσία της. Είναι αυτό ανεξάρτητο από την αλλαγή εξουσίας στη χώρα; Είναι συγκυριακό ή μήπως τα συμπεράσματα από το βιβλίο του Μίσα Γκλένι για τη σχέση πολιτικής και εγκλήματος, επιβεβαιώνονται μπροστά στα μάτια έντεκα εκατομμυρίων Ελλήνων που κοιτούν συγκλονισμένοι;
Είναι βέβαιο πως υπάρχουν άνθρωποι στην Ελληνική Αστυνομία και την Δικαιοσύνη, που αποτελούν τους βραχίονες του οργανωμένου εγκλήματος. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε δικογραφίες, με συνομιλίες αστυνομικών, δικαστικών και εγκληματιών που αποδεικνύουν τη σχέση μεταξύ τους. Ότι αυτές οι δικογραφίες δεν έχουν οδηγήσει σε τιμωρία, αποδεικνύει ακριβώς τη σχέση του εγκλήματος με τις εξουσίες. Το ερώτημα είναι, αν αυτοί οι εγκληματικοί βραχίονες μέσα στην εξουσία, θεωρούν πως είναι ασφαλείς και προστατευμένοι πολιτικά . Ή, ακόμη χειρότερα, αν η σχέση του εγκλήματος με την εξουσία φτάνει στα επίπεδα εντολέα με εντολοδόχου.
Το βαρύ έγκλημα όμως, δεν έχει μόνο σχέσεις με την εξουσία αλλά και ένστικτο. Αντιλαμβάνεται πως το δόγμα του νόμου και της τιμωρίας, δεν είναι προσανατολισμένο στους δικούς του ανθρώπους. Η κυβέρνηση έχει φροντίσει να δείχνει πως ως παραβατικότητα και έγκλημα, αντιλαμβάνεται τη τη γνώμη των πολιτών και τη διαμαρτυρία. Όταν εγκληματίες είναι τα Εξάρχεια, ο Ρουβίκωνας που πετά τρικάκια, ο δεκαεξάχρονος που συμμετέχει σε μία πορεία και οι φοιτητές στα Πανεπιστήμια που παρουσιάζονται ως εγκληματίες, τότε είναι πολύ λογικό, το πραγματικό έγκλημα να καταλάβει πως δεν κινδυνεύει.
Αυτή η σιωπηλή ανοχή του εγκλήματος, για χάρη της ιδεοληψίας, η εμμονή ότι πρέπει να επιβεβαιωθούν τα συμπλέγματα Μητσοτάκη και η εχθρότητά του στην κοινωνία, είναι ένας ακόμη παράγοντας που κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Το βαρύ έγκλημα έχει νονούς και Νονούς. Όποιος θέλει να τους βρει, πρέπει να κοιτάξει προσεκτικά και διεισδυτικά στο χώρο της εξουσίας. Τα υπόλοιπα είναι για να παίζουν τα κανάλια και να εντυπωσιάζονται οι αδαείς.
ΠΗΓΗ : https://www.koutipandoras.gr/article/oi-nonoi-ton-ekteleston-na-anazitithoyn-stin-exoysia
Category: Αποκαλύψεις, Αυτοδιοίκηση, Δικαιοσύνη, Δικαιώματα, Ελευθεροτυπία, Επώνυμες απόψεις, Πολιτική, Ράδιο "αποκαλύψεις", Τύπος, Χωρίς κατηγορία
