ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΡΟΣΜΕΝΕΙΣ…
Η πρώτη ματιά, που μαθαίνεις ποια μάτια κάνουν την καρδιά σου να χτυπά πιο γρήγορα…
Βυθίζεσαι στο χρώμα τους, το σπουδάζεις και μετά η ζωή κυλάει συγκρίνοντας τα μάτια όλου του κόσμου με κείνα…
Το πρώτο άρωμα, που μαθαίνεις να ξεχωρίζεις το κορμί που σε σαγηνεύειανάμεσα σε χίλια….
Το αναζητάς όταν η παρουσία λείπει, σαν παρηγοριά, σαν ανάγκη, σαν ασφάλεια,όπως αναζητά το παιδί τη μάνα και ηρεμεί…
Το πρώτο φιλί, που μαθαίνεις πως ανοίγουν οι ουρανοί, από κάποιον που μέχρι πρινλίγο καιρό δεν γνώριζες…Οι στιγμές, δυνατές. Μοιρασμένες κι όμως τόσο γερές.Κρίκοι αλυσίδας. Δένουν το παρελθόν με το παρόν σου.
Σε αφήνουν με αναμνήσεις για το μέλλον σου.Ο χωρισμός…Απόρριψη, να σου μοιάζει μια λύση οδυνηρή…
Να προχωράς ένα βήμα εμπρός, και δύο πίσω.Και αυτό να σε σκοτώνει λίγο λίγο…Περνάει ο χρόνος, ναι, μοιάζει λένε με γιατρό.
Γιατί ξεχνάει το σώμα το χάδι.
Ξεχνούν τα χείλη το φιλί.
Παύει το σώμα να αναζητά την παρηγοριά.
Και ξεκινά η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου…
Και βγαίνει ξανά ο ήλιος, εσύ που είσαι;
Δεν τον νοιάζει.
Εσένα;
Προχωράς και μέρα τη μέρα αρχίζουν όλα να έχουν νόημα.
Παρατηρείς ξανά τα πιο μικρά, τα πιο ασήμαντα, κι ένα από αυτά καταφέρνει να σουκλέψει ένα χαμόγελο ξανά.
Και ζεις ξανά….
Κι έρχεται ένα βράδυ, να, σαν το αποψινό….
Που δεν θυμάσαι κανένα φιλί.
Δεν αποζητάς κανένα χάδι.
Η ψυχή λέφτερη σε ένα κορμί που από καιρό κοιμάται.
Και πονάει….
Τόσο όσο ένας χωρισμός….
Και δεν έχεις τίποτα να προσευχηθείς να γυρίσει.
Κανέναν να προσμένεις.
Τίποτα να ονειρεύεσαι.
Τίποτα να ελπίζεις.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΝΑΤΑΛΙΑΣ Β (ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ)
Category: Αποκαλύψεις
