ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΡΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΣΤΗΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Της Άννας Στεργίου (annastergiou11@gmail.com) 

Για πολλοστή Παρασκευή πήγα στα μηχανήματα για να δω μπας και φιλοτιμήθηκε το ελληνικό κράτος να μου δώσει το περιβόητο επίδομα αφερεγγυότητας από τον ΟΑΕΔ. Τζίφος. Γιατί μέσα σ΄ όλα μου χάλασε και το εργαλείο δουλειάς μου, το κομπιούτερ μου.

Και για δημοσιογράφο, αυτής της γενιάς το κομπιούτερ είναι προέκταση του χεριού του. Κάθε Παρασκευή απόγευμα λοιπόν, πηγαίνουμε με το γιο μου, με ρωτά αν ήρθαμε για το επίδομα –το έχει μάθει κι αυτός στα πέντε του χρόνια –με ρωτά αν θα του πάρω κάτι, αν μου δώσει η τράπεζα τα χρήματα, εγώ του λέω, φυσικά είμαστε στο αναμείνατε και συνεχίζουμε μέχρι το σπίτι. Άλλοι πάνε βόλτα στις κούνιες μετά το σχολείο, εμείς κάθε Παρασκευή πάμε τράπεζα.

Το επίδομα αφερεγγυότητας είναι το όνειρο μας στα χρόνια της κρίσης. Δεν είμαι κατά των εταιριών. Κάθε επιχείρηση μπορεί να συναντήσει δυσκολίες. Κάθε εταιρία μπορεί να περιμένει λεφτά και να μην μπαίνουν στα ταμεία της, γιατί υπάρχει θέμα με την τραπεζική ρευστότητα και γιατί η υποκατανάλωση χτυπά προσοχές! Αλλά η Ελευθεροτυπία δεν πτώχευσε λόγω της κρίσης. Κι όσοι έχουμε ζήσει εκεί μέσα, το ξέρουμε αυτό πολύ καλά. Η κρίση ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Άπαξ κι έγινε όμως το κακό, άμα φαλιρίσει μια εταιρεία, στην Ελλάδα είναι λες και φταίει ο εργαζόμενος. Λες κι εκείνος έπαιρνε τις αποφάσεις. Ή εκείνος διασκέδαζε στα μπουζούκια ή έπαιζε σε μεγάλα καρέ ή έκανε επίδειξη στη δικιά του με ακριβά αυτοκίνητα που βλέπεις μόνο σε κινηματογραφικές ταινίες ή πήγαινε για διακοπές σε σαλέ ή είχε άλλα ακριβά σπορ ή ήταν χαμένος στα αδιέξοδα του.

Το σημείωμα είναι για το ελληνικό κράτος, που αντιμετωπίζει τους άνεργους των πτωχευμένων εταιριών, μ΄ έναν ελεεινό, ανάλγητο κι αχαρακτήριστο τρόπο λες κι είναι χειρότεροι κι από ζητιάνοι. Για τους εγκλωβισμένους ούτε καν θέλει να πάρει χαμπάρι τι γίνεται. Γιατί αν πάρει πρέπει να δώσει λύση. Πρέπει να θυμηθεί πως έχει υποχρεώσεις. Αλλά η μνήμη είναι κοντή στην Ελλάδα.

Με τους δημοσιογράφους, τους τεχνικούς, το διοικητικό προσωπικό, δεν ασχολούνται δυστυχώς συχνά ούτε οι ίδιοι οι συνάδελφοί τους, γιατί ισχύει το: «Βοήθα με Θεέ μου να μη του μοιάσω», στην προβολή της  ταλαιπωρίας τους.  Ευτύχησα τουλάχιστον να έχω εξαιρετική αντιμετώπιση απ΄ όλους τους συναδέλφους από το αγροτικό ρεπορτάζ κι εσχάτως κι από το τουριστικό (εννοείται από την άλλοτε κραταιά Ελευθεροτυπία) κι είναι από τα θετικά αυτής της οδυνηρής διαδικασίας αλλά αυτό είναι λύση επί προσωπικού, που με τιμά, αλλά όχι θεσμική. Γιατί η θεσμική είναι μονίμως στο αναμείνατε στο ακουστικό σας. Θα γίνει, περιμένετε λίγο. Κι αυτό δεν αφορά βεβαίως μόνο τον κλάδο των δημοσιογράφων, που η ανεργία έχει φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ!

Σε κεντρικό επίπεδο είναι τραγικό, πόσο λίγοι δημοσιογράφοι ασχολήθηκαν ουσιαστικά με το θέμα της ενημέρωσης για τα προβλήματα που προέκυψαν στην Ελευθεροτυπία. Σε κάθε περίπτωση το κράτος είναι αυτό, που πρέπει να σκύβει πάνω στον εργαζόμενο, που χάνει τη δουλειά του και να αποδίδει τις ευθύνες, στον Καίσαρα και τη γυναίκα του κι όχι σ’ αυτούς που τον λούζονταν. Κάθε φορά, όμως που έχεις να συνδιαλλαγείς μαζί του σε αρρωσταίνει. Πέρα από το γεγονός βέβαια ότι για να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου, πρέπει να κολλήσεις όλα τα δικηγορόσημα του πλανήτη, γιατί για κάποια αιτία τα δικαστήρια αναβάλλονται. Σταχυολογούμε λοιπόν μερικές από τις εμπειρίες από το κράτος, με αφορμή την περιπέτεια της Ελευθεροτυπίας, που υπήρχαν περιπτώσεις ζευγαριών, που το πρόβλημα έγινε ακόμη πιο έντονο:

1^η Απόδειξη: Το κράτος αντί να κυνηγά αυτόν που δε δίνει τα μηνιάτικα κυνηγά αυτόν που δε δίνει το «δώρο» κι ουσιαστικά ασχολείται, μόνο αν έχουν περάσει έξι μήνες απλήρωτης εργασίας.

2^η Απόδειξη: Επιθεωρητές Εργασίας. Και καπάκι έρχεται κι η τριμερής, που είναι στη διακριτική διάθεση του κάθε υπουργού. Έγινε κι εδώ ας είναι καλά υφυπουργός Εργασίας του ΠΑΣΟΚ. Αλλά η τριμερής είναι κάτι σε κερδίζω χρόνο. Γιατί ούτε ο υφυπουργός έχει τόσες αρμοδιότητες. Το μέσο πίεσης των εργοδοτών δεν είναι ουσιαστικό άρα κάθε εργοδότης την Επιθεώρηση Εργασίας ή τις τριμερείς τις έχει κάτι σα χάδι, προς νουθεσία.

3^η Απόδειξη: Το ίδιο συμβαίνει και με τους συνδικαλιστές. Δεν πάει να λέει ότι θέλει στο σωματείο των δημοσιογράφων, άμα ο άλλος δεν θέλει να πληρώσει… Πάλι κερδίζει χρόνο. Και χρήμα. Το ίδιο ισχύει γενικώς για τ΄ άλλα σωματεία. Μια φορά κι έναν καιρό είχαν διεκδικητική δύναμη μόνον οι πιεστές, πάει κι αυτό, μετά τη μεγάλη απεργία τους, στη δεκαετία του ΄70.

4^η Απόδειξη: Μετά κόπων και βασάνων δίνεται στους δημοσιογράφους το επίδομα επίσχεσης, το οποίο και ουσιαστικά σε βάζει στο μάτι του εργοδότη και πιάνεται για επίδομα ανεργίας, δηλαδή δεν μπορείς να μπεις πλέον, αν το έχεις πάρει στο ταμείο ανεργίας αλλά αν κι όταν σου δώσει η εταιρία τα λεφτά που σου χρωστούσε οφείλεις να το επιστρέψεις. Κι αν πάλι κάνεις το λάθος και δεν είσαι εξαρχής σε επίσχεση τότε δεν έχεις ούτε ασφαλιστικές εισφορές…Ή στην κατά Βρούτση ανάγνωση δεν παίρνεις καν ολόκληρο το επίδομα αφερεγγυότητας.

5^η Απόδειξη Το επίδομα αφερεγγυότητας. Απίθανη Ιστορία. Αυτό το επίδομα που πραγματικά έχει αγγίξει τα όρια του γελοίου για να το πάρουν οι εργαζόμενοι, καθώς δίνεται στις εταιρίες που πτώχευσαν χωρίς να τηρήσουν τις υποχρεώσεις τους. Μερικοί από την Ελευθεροτυπία το έχουν ήδη πάρει. Αλλά με τους ρυθμούς που πάμε – από Φεβρουάριο μέχρι σήμερα – μπορεί να φτάσουμε στο καλοκαίρι ή μην πω φθινόπωρο. Κι αν δεν είχε αναλάβει  ο Πάνος Σκουρλέτης, που ευτυχώς το υπέγραψε και κάποιοι είδαν το φως το αληθινό,ακόμη θα κουβεντιάζαμε την ιδέα του επιδόματος, για να καμαρώνει ο Γιάννης Βρούτσης, για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Το κράτος εξελίσσεται σε αρχιβασανιστή, που σε τελειώνει κάθε εβδομάδα με το μαρτύριο της σταγόνας. Νομικά τερτίπια, ταλαιπωρία, ξεφτίλα. Στο μεταξύ οι λογαριασμοί έρχονται, το σούπερ μάρκετ έρχεται, οι υποχρεώσεις έρχονται – και το αιτιολογικό είναι ότι  έχει λίγους υπαλλήλους ο ΟΑΕΔ. Βεβαίως , εσύ έχεις φτάσει στα όρια σου. Διότι χρωστάς σε λιτούς και δεμένους. Και το επίδομα δεν έρχεται και εσύ χρεώνεις τις κάρτες γιατί λες όπου να ΄ ναι θα μας το δώσουν. Κι έτσι είσαι και με τόκο. Κι έχεις και τις φθορές του σπιτιού και τα καθημερινά έξοδα και κοντεύεις να μπεις φυλακή από τα χρέη. Αν έχεις φίλους έχουν βαρεθεί να σε ακούν για ένα επίδομα που μπορείς να καταφέρεις να το πάρεις πριν το Πάσχα. Κι ακούς βέβαια το παιδί σου να κάνει όνειρα για το τι δώρο θα πάρει το Πάσχα. Κι εσύ σκέφτεσαι αν τα παπούτσια του μήπως να τα πάρει  ο νονός για να γλιτώσεις από ένα έξοδο. 

6^η απόδειξη: Φυσικά, σχεδόν όπου και να πας ως δημοσιογράφος είναι με μπλοκάκι. Και θα θυμηθείς τα νιάτα σου, τότε που έπαιρνες κάτι ψίχουλα με την ελπίδα του μισθολογίου. Κι εσύ δέχεσαι, αναγκαστικά, γιατί λες καλύτερα ένας εξευτελιστικός μισθός παρά καθόλου, διότι στο μεταξύ έχεις κάνει οικογένεια, μπορεί να έχεις δάνειο και ρεύμα, νερό, τηλέφωνο δεν περιμένουν. Λήγουν όλα. Και κάθε φορά κάνεις διακανονισμό κι απλώνεις το χέρι σε ό, τι συνταξιούχο κυκλοφορεί στην οικογένεια. Δεν περιμένουν τους κλέφτες πια οι συνταξιούχοι, έχουν τα παιδιά τους για εσωτερικό δανεισμό. Δεν πειράζει αν δούλευες, όσες ώρες σε χρειαζόταν η επιχείρηση, που πτώχευσε. Και χάνεις και τα ασφαλιστικά σου δικαιώματα γιατί από δημοσιογράφος, δεν μπαίνεις πια στο ταμείο των δημοσιογράφων, αλλά των μανάβηδων, των μπακάληδων, των αγροτών, των μπετατζήδων. Και δεν έχω τίποτα με όλες αυτές τις κατηγορίες των ανθρώπων, έχω αδυναμία στους αγρότες πάνω απ΄ όλους, αγαπημένοι μου είναι, αλλά χάνεις όλα σου τα ασφαλιστικά δικαιώματα.

7^η απόδειξη: Κι αν θέλεις να κάνεις μια δική σου δουλειά γιατί στην ηλικία των 40 plus φοβούνται όλοι ότι θες να καλοπληρωθείς και δε σε παίρνουν εύκολα ούτε καν δύσκολα, τότε σε αντιμετωπίζουν από τις ελληνικές οικονομικές δομές λες κι είσαι ο Μπόμπολας ή ο Ψυχάρης και σου ζητούν εγγυήσεις και παραστατικά λες κι ανοίγεις σούπερ μάρκετ ή εκδοτικό συγκρότημα σαν το CNN.  Και περιμένεις μπας κι αλλάξει κάτι. Αλλά ούτε εκεί μπορείς να πεις πάρτε τα από τον ΟΑΕΔ, σας παραχωρώ το μίσθωμα από την επιχείρηση που χρεωκόπησε χωρίς δική μου υπαιτιότητα και μου έφαγε και την αποζημίωση και τους μισθούς. (Και ξανά μανά τους μισθούς)

Και βέβαια είναι κι αυτοί που μένουν πίσω. Σα μια συνάδελφο δημοσιογράφο, που άκουγα χθες περιμένοντας τον Αλέξη Τσίπρα στο υπουργό Υγείας, από «μαγαζί», που ευτυχώς πάει καλά. «Δεν αντέχω να μας κάνουν κι άλλη μείωση μισθού. Θα είναι η 3^η φορά. Και πια δε με φτάνουν ούτε για τη βενζίνη!». Τόσο εξαθλιωμένους στα μίντια θέλουμε;

ΠΗΓΗ: http://agrocosmos.com/

Tags: featured

Category: Αποκαλύψεις, Δικαιοσύνη, Δικαιώματα, Ελευθεροτυπία, Επώνυμες απόψεις, Πολιτική, Τύπος, Χωρίς κατηγορία