Ο Ντίνος που δεν γνώρισα ποτέ …
Του Μάκη Νοδάρου
Τον συνάντησε στην αγορά των Λεχαινών .
Τότε που κάθε βράδυ έσφυζε από ζωή καθώς οι φτωχοί εργάτες μαζεύονταν στο σταυροδρόμι για να κλείσουν με τους τσιφλικάδες το μεροκάματο της επόμενης μέρας , για ένα κομμάτι ψωμί ήλιο με ήλιο με την αξίνα τους .
Τον πλησίασε ύπουλα και χωρίς αιτία … τον χαστούκισε με δύναμη .
«Αυτό για τις παρέες σου» του είπε …
Τις παρέες του με τους Αριστερούς εννοούσε, ο μαυραγορίτης- δοσίλογος .
Λίγες ημέρες μετά ο Ντίνος , ξυρίστηκε , κουρεύτηκε , και έφυγε αθόρυβα για το βουνό. Δεν τον χωρούσε άλλο ο τόπος . Το αίμα έβραζε από την προσβολή και από την αδικία που έβλεπε γύρω του. Ένα κιλό στάρι για μία χρυσή βέρα… η έναν Σταυρό…
Η συχωρεμένη η γιαγιά μου βρήκε το κρεβάτι του στρωμένο και τα υπόλοιπα πράγματα στη θέση τους .
Τα χρόνια πέρασαν και ο Ντίνος δεν βρέθηκε ποτέ . Σκοτώθηκε είπαν …σε ενέδρα φασιστών , όταν πλησίασε μια πηγή κάπου στα ορεινά για να γεμίσει το παγούρι του με νερό. Τον πυροβόλησαν και τον σκότωσαν . Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ…
Χρόνια μετά οι μαυραγορίτες , δοσίλογοι των Λεχαινών, οι συνεργάτες των Γερμανών , έπρεπε να εκδικηθούν την οικογένεια του χαμένου στο βουνό αντάρτη .
«Κατόπιν ενεργειών τους» έστειλα τον συχωρεμένο τον πατέρα μου , παιδάκι τότε όχι πάνω από 18 ετών , εξορία στη Μακρόνησο και την αδερφή του μαζί με την μητέρα του στις φυλακές του Πύργου όπου λίγο έλειψε να πεθάνουν και οι δύο από δηλητηρίαση καθώς άνθρωποι , φαγητό και ακαθαρσίες ήταν στοιβαγμένα σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς παράθυρο…
Επρεπε και αυτοί να πληρώσουν το τίμημα των αγώνων του Αριστερού Ντίνου …
« Όταν κατεβήκαμε από το καράβι που μας πήγε στη Μακρόνησο , είδα μπροστά μου μεγάλη αναστάτωση και κόσμο να πέφτει . Οι φασίστες χτυπούσαν λυσσασμένα εκείνους που έπεφταν πριν τους απομακρύνουν προς τις σκηνές… Είχαν τεντώσει ένα σχοινί στην άκρη της θάλασσας και καθώς κατέβαινε ο κόσμος , έπεφτε και εκείνοι τους χτυπούσαν με παλούκια …Ήταν η πρώτη μου επαφή με την κόλαση της Μακρονήσου και τα όσα ακολούθησαν » – μου είπε ο συχωρεμένος ο πατέρα μου πριν πεθάνει …
Τα χρόνια πέρασαν …
Οι μαυραγορίτες , πλούσιοι πλέον μεταλλάχθηκαν σε ιλουστρασιόν πρόσωπα της «υψηλή κοινωνία» εμφανιζόμενοι στον τοπικό περίγυρο ακόμη και ως δημοκράτες …
Η ρετσινιά του καταδότη όμως και του δοσίλογου τους καίει σαν σαράκι την ψυχή …Το μίσος ξεχειλίζει σαν δηλητήριο από τα σωθικά τους και τα μάτια τους σκοτεινιάζουν ακόμη και σήμερα κάθε φορά που ακούνε για Αριστερά και για Δημοκρατία…
Category: Αμακιγιάριστα, Αποκαλύψεις, Αυτοδιοίκηση, Δικαιοσύνη, Δικαιώματα, Ελευθεροτυπία, Επώνυμες απόψεις, Πολιτική, Ράδιο "αποκαλύψεις", Τύπος, Χωρίς κατηγορία
