Κάθε φορά που πλησιάζει η Πρωτοχρονιά …
Του Μάκη Νοδάρου
Τα τζάμια στις πελώριες ξύλινες πόρτες , θολά από τους υδρατμούς και τα τσιγάρα …Και μέσα στο κουρείο η φιγούρα του συχωρεμένου του πατέρα μου με την άσπρη ποδιά , απέναντι από τους μεγάλους καθρέφτες να κουρεύει και να ξυρίζει αδιάκοπα τους πελάτες.
Λίγο πριν την Πρωτοχρονιά το μαγαζί έμενε ανοιχτό από το πρωί μέχρι και αργά το βράδυ για να προλάβουν όλοι να εξυπηρετηθούν . Ηταν τα χρόνια που οι νοικοκυραίοι οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι των μακρινών οικισμών και των χωριών κατέβαιναν στην παλιά αγορά των Λεχαινών για να ψωνίσουν για τις οικογένειές τους τα αναγκαία για τις γιορτές και με την ευκαιρία να περιποιηθούν και λίγο τον εαυτόν τους στο κουρείο .
Τα μεσημέρια με ένα ταπεράκι έφερνα από το σπίτι φαγητό στον πατέρα μου . Κι εκείνος αποκαμωμένος από την κούραση καθόταν στην άκρη του μαγαζιού για να φάει βιαστικά καθώς οι πελάτες συνέχιζαν να έρχονται ο ένας μετά τον άλλον.
Καθισμένος στην γωνιά του κουρείου , πεταγόμουν σαν ελατήριο , όταν τελείωνε το ξύρισμα και το κούρεμα και με μια βούρτσα έβγαζα από τα ρούχα των πελατών τις τρίχες που είχαν πέσει επάνω τους. Μετά το …ξεσκόνισμα , άφηναν και σε μένα ένα μικρό φιλοδώρημα που κατέληγε πάντα στο μικρό μεταλλικό κουτάκι που είχα μέσα στο ξύλινο ντουλάπι του κουρείου.
Ετσι μάζευα τα χρήματα για να αγοράσω ένα παντελόνι , ένα ζευγάρι παπούτσια , ένα χειμωνιάτικο μπουφάν. Που τα φορούσα στο σχολείο , μετά τις διακοπές των εορτών και καμάρωνα …
Ολη αυτή η ατμόσφαιρα στο κουρείο του πατέρα μου ήταν για μένα κάτι το μαγικό… Που επανέρχεται πάντα στο μυαλό μου την περίοδο των εορτών .
Σαν ξεθωριασμένες από τον χρόνο εικόνες, από παλιά κινηματογραφική ταινία που μεταφέρουν μυρωδιές , συναισθήματα , ήχους και χρώματα, ενός μακρινού και νοσταλγικού παρελθόντος.
Μια ταινία που θέλω να «βλέπω» και να «νοιώθω» ξανά και ξανά …όταν πλησιάζει η Πρωτοχρονιά!
Category: Αμακιγιάριστα, Αποκαλύψεις, Επώνυμες απόψεις, Ράδιο "αποκαλύψεις", Τύπος, Χωρίς κατηγορία
