ΕΚΡΗΞΗ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ
ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΙΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΩΝ.
«Δυο μόλις ημέρες μετά τον τραγικό θάνατο ενός νεαρού πρόσφυγα και την εισαγωγή άλλων δυο στο νοσοκομείο, μετά την απέλπιδα προσπάθειά τους να ζεσταθούν με λίγη φωτιά σε ένα εγκαταλελειμένο φορτηγό.
Τρεις μέρες μετά τη δημοσιοποίηση σε ελληνικά και ξένα sites, αλλά και σε κεντρικούς δρόμους της πόλης, ενός κειμένου-κραυγή απόγνωσης των ίδιων των προσφύγων και μεταναστών, που καθημερινά δίνουν τη μάχη της επιβίωσης. Μια εβδομάδα μετά το σοβαρό ξυλοδαρμό δυο νεαρών Αφγανών στο χώρο του λιμανιού. Δυο εβδομάδες μετά το σοβαρό τραυματισμό ενός ακόμα πρόσφυγα σε καταδίωξη από την Αστυνομία και την πολυήμερη παραμονή του στη μονάδα εντατικής θεραπείας.
Δυο εβδομάδες μετά από τη μαζική ειρηνική πορεία των προσφύγων και μεταναστών, που φώναζαν ότι είναι άνθρωποι και απαιτούσαν να σταματήσει η αστυνομική βαρβαρότητα. Και ενώ ακόμα είμαστε στις «Άγιες Μέρες» των εορτών.
Τη στιγμή αυτή επέλεξε η ελληνική πολιτεία να στείλει τους εκπροσώπους της, την Αστυνομία και τα εκκαθαριστικά μηχανήματα του Δήμου, στο ερειπωμένο εργοστάσιο όπου έχουν βρει κατάλυμα οι πρόσφυγες. Να τους ευχηθούν καλή και ειρηνική χρονιά κυνηγώντας τους και συλλαμβάνοντάς τους, αρπάζοντας και καίγοντας τα λιγοστά τους υπάρχοντα, προειδοποιώντας τους εναπομείναντες ότι δεν υπάρχει σωτηρία.
Να είναι άραγε μια σκόπιμη επίδειξη πυγμής και βαρβαρότητας από τη μεριά του κράτους; Να είναι εφαρμογή του «δόγματος του σοκ», όπως γίνεται γενικά στην ελληνική κοινωνία; Να είναι δείγμα μιας κεντρικής πολιτικής επιλογής για εκρίζωση της μετανάστευσης; Να είναι απλά μηδενική ανοχή στο ξένο, στο διαφορετικό;
Όποια κι αν είναι η απάντηση, το σίγουρο πλέον είναι ένα. Η ελληνική πολιτεία δεν υπολογίζει ούτε καν το θάνατο, δεν την πτοεί ο αριθμός των θυμάτων. Για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για πολιτικές ενσωμάτωσης μεταναστών, για τις καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων, ούτε λόγος πλέον να γίνεται.
Να τους χαιρόμαστε
ΚΙΝΗΣΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ ΠΑΤΡΑΣ
Στο όνομα του θεού
«Από τότε που είμαστε μικροί στη χώρα μας είχε φασαρία, μα εμείς δεν καταλαβαίναμε τι είναι αυτή η φασαρία. Μετά μεγαλώσαμε και καταλάβαμε ότι αυτή η φασαρία είναι πόλεμος. Άλλαζαν οι εποχές και εμείς περνούσαμε πιο δύσκολα. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα.
Από τότε μέχρι και σήμερα σκεφτόμαστε τι θα γίνει με το μέλλον μας, ποιά θα είναι η μοίρα μας. Όταν είμασταν στη χώρα μας, μας είπαν ψέμματα. Μας είπαν ότι στην Ευρώπη έχει δημοκρατία και εκεί θα έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Για να φτιάξουμε τη ζωή μας πρέπει να περάσουμε τα σύνορα αλλά στην ελλάδα αυτό είναι πολύ δύσκολο.
Υποτίθεται ότι η αστυνομία υπάρχει για να προστατεύει το κόσμο. Αλλά εδώ δεν είναι έτσι. Η αστυνομία στην ελλάδα μας χτυπάει, μας κοροιδεύει, μας συλλαμβάνει, προσβάλλει τη χώρα μας και το θρήσκευμα μας ακόμα και αν είμαστε ανήλικοι. Εμείς είμασταν στο παλιό λιμάνι κι από κει ήρθαμε στο εργοστάσιο απέναντι απ’το νέο λιμάνι για να μην έχει πρόβλημα μαζί μας ο κόσμος στην Πάτρα και με σκοπό να φύγουμε για άλλη χώρα. Πολλές φορές κι ενώ κοιμόμαστε, έρχεται η αστυνομία στις 5 το πρωί , μας ξυπνάει, μας χτυπάει, μας καίει τα χαρτιά, μας λένε ότι θα πάμε εκδρομή και μετά μας στέλνουν στην Αθήνα. Εκεί μας αφήνουν συνήθως στο Αλλοδαπών. Κάποια παιδιά που δεν έχουν λεφτά πρέπει να γυρίσουν πίσω στη Πάτρα με τα πόδια, ένα ταξίδι που διαρκεί 6 μέρες.
Αναγκαστικά πρέπει να γυρίσουμε γιατί μόνο από εδώ μπορούμε να φύγουμε. Θέλουμε να βρούμε έναν άλλο τόπο να ζήσουμε τη ζωή μας, επειδή στην Ελλάδα επικρατεί κακή κατάσταση. Όλοι μας γεννηθήκαμε από μια μάνα και ένα πατέρα. Μπορεί να μιλάμε διαφορετική γλώσσα, να είμαστε από διαφορετικές χώρες αλλά όλοι είμαστε αδέλφια.
Με την αστυνομία μιλήσαμε για τα προβλήματα μας αλλά όπως φαίνεται δεν έχουν σημασία γι αυτούς. Είτε στο πόλεμο στις χώρες μας είτε στην καθημερινή ζωή εδώ έχουμε πρόβλημα επιβίωσης. Ό,τι λέμε από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει. Το μόνο που θέλουμε είναι μια ήρεμη ζωή. Μέχρι πότε πρέπει να είμαστε μακριά από τις οικογένειές μας; Γιατί δεν μας δίνουν χαρτιά να μπορούμε να ταξιδεύουμε πίσω στη χώρα μας και μετά πάλι στην Ευρώπη; Εσείς θα μπορούσατε να ζήσετε στο παλιό εργοστάσιο όπως ζούμε εμείς; Εσείς μπορείτε να τρώτε φαγητό από τα σκουπίδια; Έτσι η ζωή δεν αξίζει. Το ξέρετε ότι έχουμε ένα νεκροταφείο στη πάτρα για μετανάστες και πρόσφυγες;
Εμείς φύγαμε από τις χώρες μας για να ζήσουμε όχι για να πεθάνουμε.
Παρακαλούμε όποιον-α διαβάσει αυτό το κείμενο να αλλάξει ό,τι κακό σκέφτεται για εμάς. Αν κάποιος μετανάστης κάνει κάτι κακό δεν φταίμε όλοι γι αυτό. Ας μην αλλάζει πεζοδρόμιο όποιος μας βλέπει στο δρόμο. Κανένας θεός δεν θέλει να χτυπάς αδύναμους ανθρώπους, να τους συλλαμβάνεις, να τους κόβεις το νερό και το ρεύμα και να τους ταπεινώνεις. Όταν μαθαίνετε ότι ένας αστυνομικός χτυπάει άλλον ένα ανήλικο μετανάστη μην κλείνετε τα μάτια ή τα αυτιά σας.
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
μετανάστες και πρόσφυγες από το παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής-Πατραϊκής
Category: Χωρίς κατηγορία
