O Π.Κωνσταντίνου στο Indicator για τον ΣΥΡΙΖΑ,το προσφυγικό και τις προοπτικές που δημιουργούν τα κινήματα διεθνώς
Ο συντονιστής της ΚΕΕΡΦΑ(Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή) και δημοτικός σύμβουλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον δήμο Αθηναίων Πέτρος Κωνσταντίνου,μίλησε στο indicator.gr και ανέλυσε,μεταξύ άλλων, την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και τους λόγους που έχουν οδηγήσει το κόμμα της Κουμουνδούρου σε μια πολιτική μετατόπιση σε σχέση με τις προεκλογικές του διακηρύξεις.
Παράλληλα,τοποθετείται αναφορικά με το κρίσιμο ζήτημα του προσφυγικού,κατηγορεί την κυβέρνηση για λανθασμένους χειρισμούς και καταδικάζει την πολιτική της Ευρώπης,τόσο για τη στρατηγική της στο προσφυγικό,όσο και για το εν γένει σαθρό πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα αυτής.
Ο κ.Κωνσταντίνου απαντάει επίσης, στο ερώτημα εάν υπάρχει αδράνεια στο πεδίο της κοινωνικής αντίδρασης και αναδεικνύει παράλληλα τις πρόσφατες νίκες των κινημάτων εντός και εκτός της Ελλάδας.Αναφέρεται στο πολιτικό τοπίο που επικρατεί διεθνώς και στο κατά πόσο αποτελεί κίνδυνο η εμφάνιση ακροδεξιών και φασιστικών ρευμάτων στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης.Τέλος ο κ.Κωνσταντίνου παραθέτει τους λόγους που η αντικαπιταλιστική Αριστερά αποτελεί τη μοναδική διέξοδο απέναντι στην,παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Πέτρου Κωνσταντίνου στο indicator.gr:
Υπάρχει η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίστηκε από τις θέσεις του και συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων μνημονιακών κομμάτων,ενώ παράλληλα μερικές φορές αυτή η άποψη συνοδεύεται από μια θέση που υποστηρίζει ότι οι «συμβιβασμοί» που έγιναν ήταν αποτέλεσμα μιας εκ των προτέρων συμφωνημένης διαδιακασίας και σχεδιασμού.Ποια είναι η γνώμη σας;
Το πραγματικό ζήτημα με τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της Αριστεράς είναι ότι από τη γέννηση του και την ίδρυση του προέρχεται από το χώρο του ΚΚΕ Εσωτερικού,θα έλεγα από τον χώρο της Ευρωκομμουνιστικής Αριστεράς.Αυτός ο χώρος είχε στη στρατηγική του την κατάληψη της διακυβέρνησης μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο,όπως επίσης και τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Από αυτή την άποψη, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε κάτι διαφορετικό από τις πολιτικές ρίζες που έχει αυτό το κομμάτι της Αριστεράς τόσο στην Ελλάδα,όσο και στην Ευρώπη.Νομίζω ότι πρέπει να το κρατήσουμε αυτό,διότι πολλοί εκπλήσσονται από το ότι υπήρξε αντίφαση ανάμεσα στις υποσχέσεις του κόμματος και στο τι τελικά υλοποίησε.Αυτή η αντίφαση υπάρχει σε όλα τα κόμματα της διαχείρισης του πολιτικού συστήματος,είτε είναι σοσιαλιστικά είτε είναι Αριστερά- ρεφορμιστικά κόμματα.Επομένως δεν αποτελεί έκπληξη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ,τουλάχιστον για εμάς, που έχουμε αυτή την ανάλυση.
Προφανώς δεν υπήρχε κάποιο ύποπτο σχέδιο ή κάτι άλλο,απλά όταν έφτασε στη διακυβέρνηση αυτό το οποίο έκανε ήταν να συμβιβαστεί με την αντίπαλη τάξη-την άρχουσα τάξη,με τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ΝΑΤΟ,δηλαδή τους διεθνείς θεσμούς στους οποίους είναι ενταγμένος ο διεθνής καπιταλισμός, του οποίου τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από αυτή τη συμμετοχή.
Δεν υπάρχει θέμα εθνικής προδοσίας ή οτιδήποτε άλλο. Το ζήτημα είναι ότι η στρατηγική του ίδιου του ελληνικού καπιταλισμού εξυπηρετείται,κι από αυτή την άποψη όταν ένα κόμμα δεν έχει στη στρατηγική του τη σύγκρουσή με τον καπιταλισμό και τους θεσμούς του,τότε δεν μπορεί παρά να συμβιβαστεί.Δεν είναι τυχαίο άλλωστε,ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται σε διαρκείς συμβιβασμούς που τον οδηγούν σε ακόμα χειρότερα επίπεδα αποφάσεων προκειμένου να διατηρηθεί στην κυβέρνηση.
Το προηγούμενο διάστημα υπήρξε έντονη διαμάχη μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ με αφορμή τις δηλώσεις του Γ.Κυρίτση και το κατά πόσο έχουν ταξικό πρόσημο τα μέτρα που πέρασαν από τη Βουλή.Αυτή η διαμάχη ευσταθεί,έχει κάποια βάση;
Τα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ταξικά και άδικα και στρέφονται ενάντια στην εργατική τάξη κατά κύριο λόγο-και αυτό δεν είναι πρόβλημα για τη Νέα Δημοκρατία.Η Νέα Δημοκρατία είναι υπερασπιστής των συμφερόντων της άρχουσας τάξης,των πλούσιων στρωμάτων και δεν δικαιούται να μιλάει.
Η Νέα Δημοκρατία είναι αυτή που έφερε το δεύτερο Μνημόνιο,είναι αυτή που από την Μεταπολίτευση μέχρι τώρα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει να εξυπηρετεί τα ίδια συμφέροντα,αποτελεί έκπληξη για μια μερίδα του κόσμου που είχε την ελπίδα ότι κάτι διαφορετικό μπορεί να γίνει,ωστόσο έχει φανεί ότι μόνο μέσω κινηματικών διαδικασιών μπορεί να επέλθουν οι αλλαγές.
Ακόμα και τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης,εάν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ,οι καθαρίστριες,οι εκπαιδευτικοί δεν είχαν επιμείνει με τις κινητοποιήσεις τους,θα είχαν μείνει και αυτοί ερωτηματικά στο σύμφωνο που υπέγραψε η κυβέρνηση το προηγούμενο καλοκαίρι.
Ποια θα μπορούσε να είναι η εναλλακτική πρόταση απέναντι στην εφαρμοζόμενη πολιτική;
Έχουμε τις δυνατότητες στην Ελλάδα χτίζοντας την εργατική αντίσταση,στηρίζοντας τις απεργίες,στηρίζοντας το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, να έχουμε εναλλακτικές διεξόδους.Η διαγραφή του χρέους,η αντικαπιταλιστική έξοδος από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση,η κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και πάνω από όλα ο εργατικός έλεγχος στην οικονομία,ανοίγουν την προοπτική που χαράσσει το ίδιο το κίνημα.
Το τι θα κάνει ο Τσίπρας είναι δική του υπόθεση.Αλλά για τον κόσμο που πάλεψε, αυτή η δυναμική και αυτή η προοπτική στηρίζεται στο να ξεκαθαρίσει ο ίδιος ο κόσμος ότι υπάρχει Αριστερά έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Για εμάς,η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον έχει ανοίξει αυτόν τον δρόμο.
Αρκετοί υποστηρίζουν ότι η κοινωνία δεν αντιδρά μαζικά πλέον και ότι έχει υπάρξει μια κινηματική ατονία.Πόσο ισχύει κάτι τέτοιο;
Νομίζω ότι υπάρχει μια λάθος αντίληψη για το τι είναι κίνημα και αντίσταση.Πολλοί αναφέρουν,για παράδειγμα, ότι το κίνημα αναπτύχθηκε και κορυφώθηκε το 2012 κι ότι από τότε δεν υπάρχει κίνημα.Λάθος! Τα κινήματα δεν είναι πάντοτε Γενική Απεργία και διαδήλωση.Είναι η συνείδηση όπως και η οργάνωση του κόσμου.Με τον ΣΥΡΙΖΑ μετράμε τέσσερις πανεργατικές απεργίες,μη το ξεχνάμε αυτό.Η Γενική Απεργία στις 4 Φλεβάρη,είχε το μέγεθος και τις χιλιάδες του κόσμου της περιόδου γύρω από το 2012.Επίσης,έχουμε εν εξελίξει δυναμικές απεργίες,όπως για παράδειγμα στο Λιμάνι.Την επόμενη βδομάδα στις 8 του Ιούνη επίσης έχουμε απεργιακές κινητοποιήσεις,παρότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σαμποτάρουν αυτούς τους αγώνες.
Υπάρχει ένα απεργιακό μέτωπο το οποίο ξεδιπλώνεται και η βάση του είναι ένας κόσμος που απογοητεύεται από τον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, αλλά δεν πάει σπίτι του.Κι αυτό είναι ένα πρωτοφανές στοιχείο,καθώς για πρώτη φορά υπάρχει κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ευρώπη. Και αντί η απογοήτευση να οδηγεί προς τα δεξιά,υπάρχει και ενισχύεται ένας πολύ μεγάλος όγκος Αριστεράς,έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ και στα αριστερά του,όπως το ΚΚΕ,η ΑΝΤΑΡΣΥΑ,η ΛΑΕ,αλλά και πολλές άλλες κινήσεις και οργανώσεις.
Και εφόσον μιλάμε για κίνημα και αντίσταση,δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η χρονιά που μας πέρασε είναι χρονιά που επιβλήθηκε το άνοιγμα των συνόρων για ένα εκατομμύριο πρόσφυγες.Χωρίς το κίνημα στην Ελλάδα δεν θα άνοιγαν ποτέ τα σύνορα της Ευρώπης.
Αυτό για να μη ξεχνάμε για πιο κίνημα μιλάμε στην Ελλάδα.Είναι μια διαφορετική συζήτηση για το τι είναι οι ηγεσίες,τόσο των πολιτικών κομμάτων της Αριστεράς όσο και των συνδικαλιστικών οργανώσεων των οποίων οι ηγεσίες σαμποτάρουν συστηματικά τη κινηματική δυναμική.Δηλαδή στις 4 Φλεβάρη η θέση του κόσμου ήταν υπέρ μιας απεργίας διαρκείας για να μην περάσει το Ασφαλιστικό.Το γιατί δεν το υλοποίησαν οι ηγεσίες σχετίζεται με το ότι οι ίδιες είναι συμβιβασμένες.Αλλά δεν τελειώνει εκεί το θέμα και έχουμε συναίσθηση αυτού.Γι’ αυτό και πρέπει να στηθεί ένα ευρύ δίκτυο μέσα στους εργατικούς χώρους,προκειμένου να παίρνει το ίδιο πρωτοβουλίες.
Ξέρετε είναι πολλή επίμονη η αντίληψη που θέλουν να περάσει και λέει:«Ξεχάστε το εργατικό κίνημα και την αντίσταση διότι δεν υπάρχει εναλλακτική οδός».Για εμάς η εναλλακτική είναι αυτό το κίνημα, αλλά μόνο,όμως με μια πολιτική στρατηγική που συγκρούεται με τις ίδιες τις επιλογές του καπιταλισμού.Δηλαδή μιλάμε για μια καθαρά αντικαπιταλιστική πολιτική.
Με αφορμή την αναφορά σας στο προσφυγικό,πως κρίνετε τη διαχείριση αυτού του κρίσιμου ζητήματος από την κυβέρνηση;
Το πιο βασικό είναι ότι, όπως και με τα μνημόνια,στο ζήτημα των προσφύγων η κυβέρνηση προχώρησε σε άτακτη υποχώρηση μέσα από τη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας που την προσυπέγραψε χωρίς καμία αντίρρηση. Αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ για το μνημόνιο η κυβέρνηση δήλωσε ότι υπήρξε εκβιασμός,στη συμφωνία για το προσφυγικό μιλάει για επιτυχία της χώρας διότι μετέτρεψε,λέει, το ζήτημα σε Ευρωπαϊκό, αναθέτοντας στον Ερντογάν να εμποδίσει την είσοδο των προσφύγων προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτό είναι ιστορική χρεοκοπία για τον ΣΥΡΙΖΑ.Είναι χρεοκοπία για ένα κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς το να έρχεται και να λέει ότι είναι επιτυχία μια συμφωνία που μιλάει για κλειστά σύνορα,μια ρατσιστική Ευρώπη φρούριο- και έχει σαν εκτελεστικό όργανο την κυβέρνηση της Τουρκίας-η οποία βομβαρδίζει τους Κούρδους,φυλακίζει δημοσιογράφους και κλείνει εφημερίδες.Μιλάμε για πολιτικό Βατερλό.
Τι έχει σημάνει στην πράξη η συμφωνία;Έχει σημάνει ότι έκλεισε το πέρασμα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και ενώ παράλληλα ήδη είχαν αποδεχθεί ότι και ο φράχτης στον Έβρο θα παραμείνει ως έχει,κλείνοντας έτσι το μόνο ασφαλές και χερσαίο πέρασμα προς την Ε.Ε.
Επομένως,κλείσανε το μόνο ασφαλές χερσαίο πέρασμα,κλείσανε και το θαλάσσιο,παρόλο που υπήρξαν νεκροί και δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς και το αποτέλεσμα τώρα το βλέπουμε στα ανοιχτά της Λιβύης. Επτακόσιοι νεκροί μέσα σε μία βδομάδα.Ένοχοι είναι όλες οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και ο Τσίπρας.Οι νεκροί που είχαμε και δυστυχώς θα έχουμε, είναι δικοί τους νεκροί,είναι δολοφονίες,
Μια άλλη παράμετρος αυτής της συμφωνίας είναι η καταστροφή του δικαιώματος στο άσυλο,που κρίνει με βάση το εθνικό κριτήριο και όχι εξατομικευμένα για το αν έχεις δικαίωμα να κάνεις αίτηση.Είναι η πρώτη φορά που καταστρατηγείται η συνθήκη της Γενεύης και αυτό το κάνει η Ελλάδα,το κάνει η κυβέρνηση του Τσίπρα.
Από κει και πέρα έχουμε τις πανάθλιες συνθήκες διαβίωσης στους χώρους που ονομάζουν «χώρους φιλοξενίας»,μέσα στους οποίους έχει υπάρξει πλήρης στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης των προσφύγων.Η διαχείριση είναι άθλια.Δηλητηριάζουν τον κόσμο με χαλασμένα τρόφιμα.Παράλληλα,υπάρχει ένα σχέδιο αποτροπής της παρουσίας των προσφύγων από τις πόλεις,εκτοπίζοντας τους ως ξένο σώμα.Και όλα αυτά χωρίς υπηρεσίες,αλλά με ανάθεση σε κάποιες ΜΚΟ που δεν μπορούν να λύσουν απολύτως τίποτα.
Είναι έντονος ο προβληματισμός την τελευταία περίοδο,καθώς παρατηρούνται φαινόμενα όπου ακούγεται έντονα στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης η ακροδεξιά και φασιστική ρητορική.Που οφείλεται αυτό και σε ποιο βαθμό τελικά συμβαίνει;
Υπάρχει ένα βασικό ζήτημα εδώ καθώς συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση διανύει μια πολλαπλή κρίση.Καταρχάς,αυτή η κρίση δεν είναι μόνο της Ε.Ε. αλλά του διεθνούς καπιταλισμού-και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κρατήσουμε σαν στοιχείο ανάλυσης.Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι δυναμικό κομμάτι της παγκόσμιας οικονομίας.Η κρίση στην Κίνα της δημιουργεί προβλήματα,η πτώση στις τιμές του πετρελαίου επίσης,ενώ και η παγκόσμια κρίση των τραπεζών έχει δημιουργήσει αστάθεια στο Ευρώ.
Με αυτή την έννοια ,μιλάμε για μια οικονομική Ένωση όπου η βασική της στρατηγική για να βγει από την κρίση είναι η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη-με τα μνημόνια- και η επίθεση στις συνδικαλιστικές ελευθερίες.Αυτό αποδεικνύει πόσο μεγάλος μύθος είναι ότι η Ευρώπη προσφέρει ευημερία στους λαούς.Οι ταξικές ανισότητες τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχουν μεγαλώσει,με μια μικρή μερίδα πληθυσμού να έχει αυξήσει υπερβολικά τον πλούτο της,τη στιγμή που από την άλλη πλευρά υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι,μαζική φτώχεια και πτώση του εισοδήματος των κατώτερων τάξεων.Αυτό είναι το οικονομικό υπόβαθρο της οικονομικής κρίσης.
Όσον αφορά την πολιτική κρίση,υπάρχει η κατάρρευση των παλιών παραδοσιακών κομμάτων,κατά κύριο λόγο των σοσιαλιστικών και συντηρητικών,που στηρίχτηκαν πάνω στην Ευρωπαϊκή στρατηγική.Χώρα με τη χώρα έχουμε την κατάρρευση αυτών των κομμάτων:Στην Ελλάδα,στην Πορτογαλία,στην Ισπανία,στην Ιρλανδία,στην Γαλλία,αλλά και στην Μεγάλη Βρετανία.
Σε αυτήν την κρίση υπάρχει ένα διπλό ζήτημα:H άρχουσα τάξη παίζει το χαρτί του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας,διότι μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν κυβερνήσεις που επεμβαίνουν ιμπεριαλιστικά στους πολέμους που συμμετέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση στη Μέση Ανατολή και στην Ασία μαζί με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ,βάζοντάς τους παράλληλα (η άρχουσα τάξη τις κυβερνήσεις) να δημιουργήσουν ένα ρατσιστικό μέτωπο μέσα στην Ευρώπη.Το δεύτερο ζήτημα είναι ότι για να δικαιολογήσουν τις περικοπές και τη φτώχεια στοχοποιούν τους μετανάστες και κατά κύριο λόγο τους μουσουλμάνους.Αυτό είναι που δίνει τη δυνατότητα σε φασιστικά και ακροδεξιά κόμματα να επιχειρήσουν να κερδίσουν από την πολιτική κρίση.
Είναι μια λάθος άποψη ότι αυτός που κερδίζει στην Ευρώπη τώρα είναι η δεξιά και η ακροδεξιά.Βλέπει κανείς ότι ακόμα και παίρνοντας το παράδειγμα της Αυστρίας,αυτό που συνέβη στις πρόσφατες εκλογές ήταν η συντριβή του φιλελεύθερου και του σοσιαλιστικού κόμματος του οποίου ο υποψήφιος ήρθε τέταρτος.Για πιο λόγο όμως ήρθε τέταρτος;Δέχθηκε την κριτική της Αριστεράς του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συνδικάτων πάνω στη ρατσιστική πολιτική του κλεισίματος των συνόρων.Υπήρξε τεράστια διαφωνία για τη συντηρητική και δεξιά μετατόπιση,κατηγορήθηκε η ηγεσία ότι με αυτήν την πολιτική ενδυναμώνεται η ακροδεξιά και μαζικά ένα κομμάτι δεν ψήφισε στον πρώτο γύρο των εκλογών.Στο δεύτερο γύρο αυτό το κομμάτι ψήφισε και δεν κέρδισε ο ακροδεξιός.
Πολλές φορές οι ψήφοι στην ακροδεξιά,είναι ψήφοι παραίτησης και στηρίζονται στο ότι η άλλη μεριά,όπως τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, καταρρέουν.Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι καταρρέουν και τα κινήματα.Δείτε ένα άλλο παράδειγμα:Η Λεπέν στη Γαλλία είχε άνοδο,ωστόσο όπως διαπιστώνουμε το κίνημα και η αντίσταση αυτή τη στιγμή κοντεύει να αγγίξει τα επίπεδα του Μάη του 68′.
Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα,η Αριστερά στην Ευρώπη.Η Αριστερά είναι πάρα πολύ μεγάλη στην Ευρώπη,όμως δεν είναι ενιαία.Υπάρχει η Αριστερά της διαχείρισης και της διακυβέρνησης,υπάρχει όμως και η αντικαπιταλιστική Αριστερά.Δεν είναι τυχαίο ότι για την Ιρλανδία δεν μιλάει κανείς για το ποια Αριστερά είναι εκεί.Κι όμως είχαμε μνημόνιο,υποτίθεται έξοδο από αυτό και success story.Τι έγινε όμως μετά, θα μας πει κανείς;
Πως γίνεται να έχουν εκλεγεί εφτά βουλευτές της επαναστατικής Αριστεράς-αντίστοιχο ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Γιατί δεν λέει κανείς ότι η επαναστατική Αριστερά κέρδισε έδρα από υποψήφιο του Σιν Φέιν (Το κόμμα που άλλοτε ήταν η πολιτική πτέρυγα IRA);
Επομένως,όποιος λέει ότι η Ευρώπη είναι μονόδρομος,κάνει λάθος.Φυσικά,δεν υποστηρίζω ότι αυτόματα η Ευρώπη και η Αριστερά θα μετακινηθεί στην επαναστατική Αριστερά,όμως υπάρχει ένα μεγάλο υπόβαθρό,είναι η κρίση-πολιτική,οικονομική,ιδεολογική-,αλλά και η ανάπτυξη ενός ισχυρού κινήματος αντίστασης σε όλη την Ευρώπη.Διότι δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι τα σύνορα στην Ευρώπη ανοίξανε έπειτα από ένα τρομακτικά μαζικό κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες.Στην ιστορία της Ευρώπης δεν είχε υπάρξει ξανά τέτοιο κίνημα.
Και πρέπει να εξηγήσει κάποιος πως φτάσαμε μέχρι εκεί.«Ανοιχτά σύνορα» ήταν μια πολιτική που στην Ελλάδα την είχε το ΣΕΚ και κάποιες ομάδες αναρχικών-και έφτασε πλέον να είναι η κυρίαρχη πολιτική θέση των πιο μεγάλων κινημάτων, με το σύνθημα «open the border».
Πέρυσι μπήκαν ένα εκατομμύριο άνθρωποι και υπήρξε άμεσα μια πολύ οργανωμένη αντεπίθεση από τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης να σταματήσει αυτό.Τους πήρε όμως χρόνο κι αυτό είχε να κάνει με το κίνημα αντίστασης.Άρα,ψάχνοντας για το εάν υπάρχει ριζοσπαστικοποίηση ή συντηριτικοποίηση,αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι η Ευρώπη στρέφεται Αριστερά,υπάρχουν εικόνες πόλωσης και πάντα υπήρχαν.
Έχουμε το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα,που το 2012-2013 της δίνανε 20% και 22% αλλά ανακόπηκε η άνοδός της.Με αίμα και με πολλές θυσίες,αλλά ανακόπηκε.
Η περίπτωση της Κύπρου και η είσοδος του αδελφού κόμματος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή,πως εξηγείται;
Στην Κύπρο είχαμε την περίπτωση της Ιρλανδίας,δηλαδή ένα μνημόνιο,το οποίο να θυμίσουμε εκεί το διαχειρίστηκε το ΑΚΕΛ,δηλαδή η Αριστερά και όχι η Δεξιά.Αυτό προκάλεσε απογοήτευση και δυστυχώς σε αυτές τις εκλογές δεν ήταν έτοιμη η αντικαπιταλιστική Αριστερά.Θεωρώ ότι εάν είχε κατέβει στις εκλογές η αντικαπιταλιστική Αριστερά, αυτή τη στιγμή δεν θα ήταν οι φασίστες στη Βουλή.Ωστόσο, δεν μας τρομάζει και δεν ασπαζόμαστε την λογική της ανόδου του φασισμού στην Κύπρο,καθώς η Αριστερά κινείται πάνω από το 30% και με πρωτοβουλίες ενός μαζικού κινήματος-όπως αυτές που πήραμε στην Ελλάδα- τους ομογάλακτους της Χρυσής Αυγής θα τους βάλουμε στη γωνία.Έτσι κι αλλιώς η ηγεσία του αντίστοιχου φασιστικού κόμματος του ΕΛΑΜ είναι συνδεδεμένη οργανικά με τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα,άρα μια καταδίκη εδώ πρέπει να έχει και τη συνέχισή της στην Κύπρο.
H συνέντευξη δόθηκε στους δημοσιογράφους Ελευθερία Κοσμοπούλου και Μάριο Κοσμόπουλο
Category: Αποκαλύψεις, Αυτοδιοίκηση, Δικαιοσύνη, Δικαιώματα, Ελευθεροτυπία, Πολιτική, Τύπος, Χωρίς κατηγορία
