Προκλητική δικαστική απόφαση για το Ναυάγιο στη Ζάκυνθο
Άντε να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες…
Αν κάποιος απατεώνας πουλήσει το σπίτι σας εν αγνοία σας σε κάποιον άλλον, για να το διεκδικήσετε και να το πάρετε πίσω δεν αρκεί το εμφανέστατο πλαστό συμβόλαιο της αγοραπωλησίας και οι γνήσιοι τίτλοι ιδιοκτησίας που έχετε, αλλά θα πρέπει να προσφύγετε στο αρμόδιο δικαστήριο προκειμένου να αποδείξετε ότι το σπίτι σας είναι δική σας ιδιοκτησία και όχι του απατεώνα!
Το πρωτοφανές σκεπτικό αποτελεί τμήμα της υπ. αρ. 20/2018 δικαστικής απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ζακύνθου το οποίο εκδίκασε πρόσφατα τις προσφυγές δεκάδων κατοίκων, της Εκκλησίας, του ελληνικού δημοσίου και της τοπικής αυτοδιοίκησης κατά της ανώνυμης εταιρείας ακινήτων Pimana SA, η οποία αγόρασε από ιδιώτη στις 7 Μαΐου 2014 έναντι 9.000.000 ευρώ έκταση 15.000 στρεμμάτων στη φημισμένη τουριστική περιοχή Nαυάγιο. Παρότι μέσα σε αυτήν υπάρχουν δασικές εκτάσεις, ιδιοκτησίες, αγροκτήματα, αγροτικές καλλιέργειες, μοναστήρια, αρχαιολογικοί χώροι, δημόσιοι δρόμοι και κρατικές υποδομές.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ : Μάκης Νοδάρος
Εφημερίδα – DOCUMENTO – http://www.documentonews.gr/article/proklhtikh-dikastikh-apofash-gia-to-nayagio-sth-zakyntho
Διώξεις κακουργηματικού χαρακτήρα
Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ζακύνθου με μια «μεσοβέζικη και άκρως προκλητική απόφαση» –όπως τη χαρακτηρίζουν οι θιγόμενοι κάτοικοι και διάφοροι νομικοί του νησιού– καλύπτει ουσιαστικά την επιχείρηση αρπαγής του μοναδικού σε ομορφιά φιλέτου γης στη Ζάκυνθο, παραβλέποντας με προκλητικό τρόπο ότι σε βάρος εφτά συνολικά ατόμων που ενεπλάκησαν στην περίεργη αγοραπωλησία έχουν ασκηθεί ποινικές διώξεις κακουργηματικού χαρακτήρα για πλείστα αδικήματα.
Η περίεργη δικαστική απόφαση προκάλεσε την άμεση αντίδραση του γνωστού δικηγόρου Διονυσίου Γκούσκου, ο οποίος υπερασπίζεται τη μοναστηριακή περιουσία που βρίσκεται εντός της επίμαχης περιοχής.
Ο κ. Γκούσκος μιλώντας στο Documento ζητά ευθέως την άμεση παρέμβαση της Επιθεώρησης των δικαστηρίων και του Εφετείου Πατρών προκειμένου να ελεγχθεί η ορθότητα της συγκεκριμένης απόφασης.
«Για όσους κάτω απ’ τον μανδύα της “ανάπτυξης” προσπαθούν να κρύψουν την προσωπική τους διαφθορά, υπογραμμίζουμε πως η απόφαση του ίδιου δικαστηρίου, αλλά υπό άλλη σύνθεση, που απαγορεύει οποιαδήποτε ενέργεια απ’ τους φερόμενους αγοραστές εξακολουθεί πάντοτε να ισχύει κι ότι ακόμη με την παρούσα προδικαστική απόφαση ουδέν δικαίωμα κυριότητας αναγνωρίστηκε στον πωλητή ή στους αγοραστές. Η Εκκλησία θα επισπεύσει την ολοκλήρωση της διαδικασίας για την έκταση των 3.000 στρεμμάτων ιδιοκτησίας της, στην οποία περιλαμβάνεται το Ναυάγιο, ενώ παράλληλα οι ιδιώτες θα επανέλθουν, όπως τους υποδεικνύει η απόφαση, προκειμένου να διασφαλίσουν τις περιουσίες τους με τακτικές αγωγές πλέον, τις οποίες με τα αποδεικτικά στοιχεία που διαθέτουν καμιά απόφαση, όσο προδιατεθειμένη κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να αμφισβητήσει» αναφέρει ο κ. Γκούσκος.
Τα περίεργα της δικαστικής απόφασης
Αναλύοντας την περίεργη δικαστική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ζακύνθου, ο Δ. Γκούσκος εξηγεί στο Documento αναλυτικά:
α) Η απόφαση δεν αναφέρεται στην ουσιαστική ανυπαρξία της κυριότητας του πωλητή και τη γνώση των αγοραστών για την κατάσταση του ακινήτου, παρότι αυτό ήταν κρίσιμο ζήτημα της δίκης.
β) Απορρίπτει την παρέμβαση του ελληνικού δημοσίου με το σκεπτικό ότι αυτό δεν έχει το «τεκμήριο κυριότητας» επί των δασών στα Ιόνια νησιά. Ομως το ελληνικό δημόσιο μαζί με τη Δικαιοσύνη οφείλει να παρέχει προστασία επί των αιγιαλών, χειμάρρων και δημόσιων δρόμων, πραγμάτων δηλαδή εκτός συναλλαγής.
γ) Σχετικά με τη σκέψη της απόφασης περί αοριστίας μεγεθών των αιγιαλών, χειμάρρων, δρόμων κ.λπ. και ο πλέον αδαής διαπιστώνει πολύ εύκολα την ύπαρξη των παραπάνω μέσα στο συμβόλαιο. Σε ό,τι αφορά τα μεγέθη τους, όταν τα δικαστήρια ζητούν περαιτέρω στοιχεία τότε υποχρεούνται να διατάξουν ειδική πραγματογνωμοσύνη. Ομως το δικαστήριο απέφυγε να το πράξει αυτό και περιορίστηκε απλώς στην αποβολή του ελληνικού δημοσίου, γεγονός που, όπως φαίνεται και από τη σιωπηλή αντίδραση του τελευταίου, καθόλου δεν το δυσαρέστησε. Ισως ορισμένοι να το εύχονταν να γίνει…
δ) Στις οικογένειες των ιδιωτών που ζήτησαν δικαστική προστασία προσκομίζοντας συντριπτικές αποδείξεις για την περιουσία τους για τα ζητήματα που όφειλε το δικαστήριο να κρίνει, απάντησε πως αυτοί μπορούν να ασκήσουν διεκδικητική ή αναγνωριστική αγωγή. Δέχτηκε έτσι πως αν εν αγνοία του πραγματικού ιδιοκτήτη κάποιος άλλος πώλησε το σπίτι του, ο πραγματικός ιδιοκτήτης θα πρέπει να προσφύγει στο δικαστήριο για να διεκδικήσει την περιουσία του. Κανονικά όμως το δικαστήριο θα έπρεπε να ακυρώσει ένα συμβόλαιο που μαζί με την περιουσία των ιδιωτών μεταβιβάζει δρόμους, αιγιαλούς, χείμαρρους και εκκλησίες με προκλητικά άκυρο τρόπο.
ε) Η απόφαση –μην μπορώντας να πράξει διαφορετικά– δέχεται τη βασιμότητα της διεκδικήσεως των δικαιωμάτων της Εκκλησίας επί των 3.000 στρεμμάτων (ιδιοκτησία της Μονής Αγ. Γεωργίου), έκταση που συμπεριλαμβάνει πλήρως την περιοχή του Ναυαγίου, και διατάσσει περαιτέρω πραγματογνωμοσύνη για την ύπαρξη της παλαιάς Μονής του Αγ. Γεωργίου, αν τάχα είναι προ του 1830 και ζητά την περιβάλλουσα λειτουργική έκταση…
Με βάση όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που είχε στη διάθεσή του το δικαστήριο θα έπρεπε να επιβάλει την ακυρότητα του συμβολαίου. Είναι εμφανές ότι και ένας απλός και ανυποψίαστος πολίτης καταλαβαίνει ότι δίχως τη διάσημη περιοχή του Ναυαγίου και τα 3.000 παραθαλάσσια στρέμματα της Εκκλησίας, αλλά και το φυσικό λιμάνι του Πόρτο Βρώμη που αποτελεί τη μοναδική πρόσβαση στη θάλασσα –εκεί όπου το “πωλητήριο” συμβόλαιο μεταβιβάζει, με εξόφθαλμα άκυρο τρόπο, τον αιγιαλό– δεν θα γινόταν ποτέ η “αγοραπωλησία”, καθώς αυτή θα αφορούσε μόνο βουνά και λαγκάδια. Αραγε αυτό δεν έπρεπε να το αντιληφθούν και οι δικαστές;
Παραμένει και στις μέρες μας γεγονός πως η Δικαιοσύνη είναι πάντοτε ζητούμενο κι όχι αυτονόητη κατάκτηση, μάλιστα δε όταν τα συμφέροντα είναι ισχυρά, κι έτσι η προσπάθεια για την ορθή απονομή της πρέπει να είναι διαρκής, μέχρι της πλήρους δικαίωσης» υπογραμμίζει στο Documento o κ. Γκούσκος.
Κάτοικοι: Δεν το χωράει το μυαλό μας…
«Η απόφαση αυτή έπεσε σαν ογκόλιθος στα κεφαλιά των κατοίκων. Δεν το χωράει το μυαλό μας ότι μπορεί να υπάρξει δικαστήριο που να προαποφασίσει ότι αυτό το συμβόλαιο μπορεί και να είναι έγκυρο. Ολοι είμαστε εξοργισμένοι για την κλοπή της περιουσίας μας. Μπαίνουμε ξαφνικά όλοι σε απρόσμενες περιπέτειες που δεν ξέρουμε πού θα οδηγηθούν. Η δικαστική απόφαση διαταράσσει την κοινωνική ηρεμία των κατοίκων καθώς ορισμένοι κάτοικοι της περιοχής είναι παραδόξως υπέρ της κλοπής της περιουσίας μας, για λόγους που όλοι καταλαβαίνουν. Είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε την περιοχή μας και τα σπίτια των παππούδων και των πατεράδων μας με όποιο κόστος» λέει στο Documento o Δημήτρης Μποζίκης, εκπρόσωπος των κατοίκων της περιοχής Μαρίες Ζακύνθου.
Στο HOT DOC το 2015 η περίεργη αγοραπωλησία
Από τη δημοσιογραφική έρευνα είχε αποκαλυφθεί μεταξύ άλλων ότι στο επίμαχο συμβόλαιο δηλωνόταν ότι κατά τον ν. 2242/1994 το ακίνητο βρίσκεται σε περιοχή που δεν υπάρχουν ρέματα, αιγιαλός, ζώνη παραλίας, βιότοπος, δημόσιο κτήμα ή αρχαιολογικός χώρος. Στην πραγματικότητα, όμως, η πωληθείσα έκταση είναι παραθαλάσσια, με ακτές πολλών χιλιομέτρων, έχει ρέματα καθώς και αρχαιολογικούς χώρους (Παλαιά Μονή Αγίου Γεωργίου των Κρημνών και Μονή Αγίου Ανδρέα Βολιμών).
Επίσης, ο μηχανικός που συνέταξε το τοπογραφικό διάγραμμα που συνοδεύει το συμβόλαιο βεβαιώνει πως δεν υπάρχουν εντός του πωλούμενου κτίσματα, πράγμα απολύτως αναληθές καθώς υπάρχουν πολλά κτίσματα, κάτι που αποδεικνύεται. Για τον λόγο αυτό στις 23 Μάρτη 2015 η δικηγόρος Δώρα Καλάκου ως πληρεξούσια δικηγόρος των κατοίκων Μαριών Ζακύνθου ενημέρωσε εγγράφως με αναφορά της το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος καταγγέλλοντας τον μηχανικό.
Category: Αποκαλύψεις, Αυτοδιοίκηση, Δικαιοσύνη, Δικαιώματα, Ελευθεροτυπία, Κομπίνες, Πολιτική, Ράδιο "αποκαλύψεις", Τύπος
